حامد مرادمند جلالی

بیانیه ی پایانی نشست مشترک اعضای شورای همکاری خلیج فارس و سران اتحادیه ی اروپا  با محورهایی از جمله پایان اشغال ایران بر جزایر سه گانه و انتقال مالکیت آنها به امارات متحده عربی ، درخواست تنش زدایی منطقه ای از ایران در خصوص برنامه های پهبادی و موشکهای بالستیک و همچنین اظهار نگرانی از پیشرفتهای هسته ای ایران و عدم دستیابی به توافقی سیاسی در خصوص مذاکرات متوقف شده ی  برجام به پایان رسید.

از این لیست ، در خصوص مالکیت ایران بر جزایر سه گانه ی ابوموسی ، تنب بزرگ و کوچک و نیز سابقه ی تاریخی مورد مناقشه آن ، می توان گفت که  این کشمکش سیاسی ، موضوع مطروحه ی تازه ای نبوده و نیست .

طی دهه های اخیر کشور های حاشیه خلیج فارس در برهه های خاص به لحاظ تحولات سیاسی و منطقه ای با پشتیبانی کشورهای تاثیر گذار در سازمان ملل خواستار ارجاء پرونده مورد نظر به شورای امنیت و دادگاههای بین المللی بوده اند.

همچنین در سال ۲۰۲۲ کشور دوست و همسایه – روسیه و در سال ۲۰۲۳ کشور مدافع منافع اقتصادی – چین نیز با انتشار بیانیه های مشترک اینچنینی و در رابطه ای تنگاتنگ  با کشورهای حاشیه خلیج فارس ، تلاش هایی در جهت نقض حاکمیت ایران بر سه جزیره ی مورد مناقشه داشته اند .

اما آنچه به نظر می رسد دخالتهای  محور عربی – اروپایی  اینبار بیشتر از آنکه به سیاستهای منطقه ای و فرامنطقه ای آنان مرتبط بوده باشد بعنوان اهرم فشاری در بزنگاه کنونی تحولات حساس  ،   مورد نظر و استفاده قرار گرفته است .

شاید بتوان گفت همراهی و فشار کشورهای حاشیه خلیج فارس ، معامله ای پنهانی  با کشورهای غربی طرف مذاکره با ایران در مسایل هسته ای و غیره به جهت ارسال پیام هایی مشخص تحت عنوان ایجاد توافقی امنیتی در ادامه ی تحرکات نظامی ما بین  ایران و اسراییل بوده باشد .